EL80 | Η δημιουργία μιας πραγματικής ευρωπαϊκής άμυνας απαιτεί μια εκ βάθρων μεταρρύθμιση των Συνθηκών
ΑΓΓΛΙΚΉ | ΙΤΑΛΙΚΉ | ΓΑΛΛΙΚΉ | ΓΕΡΜΑΝΙΚΉ | ΙΣΠΑΝΙΚΉ | ΡΟΥΜΑΝΙΚΉ |
Στον απόηχο του πολιτικού σεισμού που προκλήθηκε από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, είναι ολοένα και πιο σαφές ότι η οικοδόμηση μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής κυριαρχίας είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει το σχέδιο της δημοκρατικής και πολιτειακής οπισθοδρόμησης που εφαρμόζουν οι εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις.
Κατά την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, είναι επομένως επιτακτική ανάγκη οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να εξαρτήσουν την υποστήριξή τους στη νέα Επιτροπή, εκτός από τη στήριξη προς την Ουκρανία για να αντισταθεί στη ρωσική επιθετικότητα, πρωτίστως από τη δέσμευση να υποστηρίξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην έκκλησή του για μεταρρύθμιση των Συνθηκών και να αγωνιστεί για την σύγκληση της Συνέλευσης.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα ήταν ένας πραγματικός σεισμός στις πολιτικές ισορροπίες της Ένωσης και πολλών κρατών μελών. Σε μια εξαιρετικά δραματική στιγμή που ο πόλεμος επέστρεψε στη Γηραιά Ήπειρο και η ευημερία των δημοκρατιών μας απειλείται περισσότερο από ποτέ από εσωτερικές κρίσεις και εξωτερικούς κινδύνους, οι ευρωπαίοι πολίτες κλήθηκαν να εκφράσουν μέσω της ψήφου τους όχι μόνο την υποστήριξή τους σε ένα κόμμα αλλά και ένα συγκεκριμένο όραμα για το πώς θα είναι η μελλοντική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκ πρώτης όψεως, τα αποτελέσματα μπορεί να μην φαίνονται τόσο εντυπωσιακά: τελικά, η πλειοψηφία που κυβέρνησε στην τελευταία κοινοβουλευτική περίοδο, αποτελούμενη από Λαϊκούς, Σοσιαλιστές και Φιλελεύθερους, έχασε μόλις δέκα έδρες (εξακολουθώντας να εξασφαλίζει περίπου 409 από τις 720) και έτσι η Ursula Von der Leyen θα έχει καλές πιθανότητες να παραμείνει Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Μάλλον θα επιδιώξει την υποστήριξη επιπλέον βουλευτών σε συγκεκριμένα θέματα (ξεκινώντας από την απόλυτη πλειοψηφία που απαιτείται για την επανεκλογή της), αλλά δεν θα χρειαστεί οργανική υποστήριξη από άλλα κόμματα, όπως οι Πράσινοι ή οι ευρωσκεπτικιστές Συντηρητικοί. Επιπλέον, παρά τις προσπάθειες πολλών εθνικών πολιτικών, δεν είναι δυνατή καμία άλλη πλειοψηφία πέρα από αυτή μεταξύ του ΕΛΚ, της Ανανεωμένης Ευρώπης και των Σοσιαλιστών.
Παρόλα αυτά, υπήρξε ένα σόκ. Στη Γαλλία, το ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκο National Regroupment ήρθε πρώτο με αποτέλεσμα σχεδόν το 32% των ψήφων, διπλασιάζοντας την διαφορά από την ευρωπαϊκή προεδρική πλειοψηφία του προέδρου Μακρόν, ο οποίος αντέδρασε προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές για την Εθνοσυνέλευση σε λίγο λιγότερο από ένα μήνα. Στη Γερμανία, το Alternative für Deutschland, παρά τα σκάνδαλα και τις σαφείς συμπάθειες των νεοναζί, συγκέντρωσε το 16% των ψήφων, ξεπερνώντας το SPD του Καγκελαρίου Scholz και έγινε το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους στην ανατολική πλευρά της χώρας. Συνολικά, οι λαϊκιστικές και ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί παντού στην Ευρώπη, φτάνοντας σχεδόν το ένα τέταρτο των εκλεγμένων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αυτή είναι μια αναμφισβήτητη και εξαιρετικά επικίνδυνη τάση. Υπάρχει ένα αυξανόμενο μέρος της κοινής γνώμης που είναι έτοιμο να υποκύψει στις σειρήνες των λαϊκιστών και των εξτρεμιστών που, στις διαφορετικές μορφές τους (δεξιά και αριστερά), ενώνονται θεμελιωδώς από την εχθρότητά τους προς το σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εάν τις προηγούμενες δεκαετίες αυτή η απόρριψη μεταφράστηκε σε μαξιμαλιστικές προτάσεις, όπως η αποχώρηση από την Ένωση, η κατάργηση του ενιαίου νομίσματος ή η διάλυση των υπερεθνικών θεσμών, η νέα στρατηγική των αντιευρωπαϊκών κομμάτων στοχεύει να επαναφέρει την Ευρώπη των εθνών όπου τα ιδιοτελή συμφέροντα μεμονωμένων κρατών θα επικρατούν: πρόκειται για πραγματική δολιοφθορά της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εκ των έσω, καθώς η συνεχής χρήση εθνικών βέτο θα καθιστούσε την Ένωση ουσιαστικά ανίκανη να δράσει και να προωθήσει τις πολιτικές της.
Η άνοδος του ευρωσκεπτικιστικού εθνικισμού, ο οποίος κινδυνεύει να πάρει την εξουσία σε βασικές χώρες όπως η Γαλλία, δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή, αν δεν διαβαστεί και σε σχέση με τις αυξανόμενες φεντεραλιστικές τάσεις που εμψυχώνουν το στρατόπεδο των Ευρωπαίων. Για πολύ καιρό, οι παραδοσιακές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις χαρακτηρίζονταν από έναν συγκεκριμένο λήθαργο, με την έννοια ότι περιορίστηκαν στην υπεράσπιση της ήδη υπάρχουσας ενωμένης Ευρώπης και στην προώθηση της ιδέας της αργής λειτουργικής προόδου της ολοκλήρωσης.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, ο πολλαπλασιασμός των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της Ένωσης αναγκάζει τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να αναπροσανατολιστούν και να κάνουν μια σαφή επιλογή υπέρ του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Από την άλλη πλευρά, είναι ολοένα και πιο εμφανές ότι η Ένωση πρέπει να ενισχύσει την θέση της να εξυπηρετεί αποτελεσματικά τους πολίτες της, εάν θέλει να επιβιώσει· Διαφορετικά, ο κίνδυνος είναι να υποκύψουμε στα χέρια των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων που θα κερδίζουν όλο και περισσότερες εκλογές ή να συντριβούμε από αυταρχικές δυνάμεις, όπως δείχνει η εμπειρία του πολέμου στην Ουκρανία, και από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό όχι μόνο από την Κίνα αλλά και από τις ίδιες τις ΗΠΑ, όπως αποδεικνύει ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού.
Υπό αυτή την έννοια, το σχέδιο μεταρρύθμισης της Συνθήκης που υποστηρίχθηκε από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στο απερχόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εγκρίθηκε ήδη στην Ολομέλεια στις 22 Νοεμβρίου και τώρα έχει σταματήσει στο τραπέζι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, περιμένοντας τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων να αποφασίσουν να συγκαλέσουν Συνέλευση με απλή πλειοψηφία για να συζητήσουμε το περιεχόμενο της μεταρρύθμισης, πρέπει να υλοποιηθεί.
Η μεγάλη αλλαγή που καθορίστηκε από τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2024 είναι επομένως η εξής: η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πλέον αποδεκτή, και αυτό το γεγονός είναι σαφές στις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις που είναι ρυθμιστές, οι οποίες ωστόσο προτείνουν έναν μετασχηματισμό της Ένωσης προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση: είτε να στηρίξουμε την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής κυριαρχίας ή να επιστρέψουμε στην Ευρώπη των μικρών πατρίδων, έτοιμες να συνάψουν συμφωνίες με τις πιο αλαζονικές εξωτερικές δυνάμεις.
Η μετωπική σύγκρουση για το μέλλον της Ευρώπης έχει συνεπώς πια ξεκινήσει. Από τη μια πλευρά, οι εθνικιστικές δυνάμεις ενισχύονται και προσπαθούν να πάρουν την εξουσία σε ολοένα και περισσότερες χώρες, ακόμη και στη Γαλλία και τη Γερμανία, που εδώ και πολύ καιρό αποτελούν την κινητήρια δύναμη της διαδικασίας ολοκλήρωσης. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις που πιστεύουν στο σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που κυριαρχούν ακόμη έντονα στην κοινή γνώμη και στο νέο ημικύκλιο του Στρασβούργου, πρέπει να προωθήσουν το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.
Για το λόγο αυτό, η νέα πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να διαμορφωθεί γύρω από δύο αδιαπραγμάτευτες θέσεις, οι οποίες πρέπει επίσης να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υποστήριξη της νέας Επιτροπής: στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο αντίστασης κατά της ρωσικής επίθεσης και την βούληση για μεταρρυθμίσεις στις Συνθήκες παίρνοντας τη σκυτάλη του απερχόμενου νομοθετικού σώματος και παλεύοντας για τη σύγκληση της Συνέλευσης.
Το να καταστήσουμε την Ένωση κυρίαρχη είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το εγχείρημα της δημοκρατικής και πολιτικής οπισθοδρόμησης, καθώς και της παράδοσης σε εξωτερικές αυταρχικές εξουσίες που επιδιώκεται από τις εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις.
Η Ευρωπαϊκή Επιστολή εκδίδεται σε 7 γλώσσες υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Luciano Bolis σε συνεργασία με την Ένωση Ευρωπαίων Φεντεραλιστών. Η δραστηριότητα αυτή συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της επιχορήγησης του έργου CERV 2023-Project 101140644.